AAN DE WIEJERT

Mét ‘t aojer waere, kómme de mankemente, mer gruujtj ’t besef det ’t allemaol ouch minder kan. Zjus of sommige dinger baeter gaon es se dich dao neet mieër zoea drök óm hoofs te make. Het idee det se alles mós biehaoje, maaktj stil-aan plaats vuuer de gerösstèlling det de werreld ouch zónger dich wiejer kan.
Het laeve kriegtj get e-weg van ós brevebös mèt twieë gleuve: ein vuuer dónbie, de anger vuuer uueverige bestumminge. Ich stop mien gedachte wie langer wie mieër in de lèste gleuF. Mer dinke is ’n natuurlik proces. Kóns se neet stopzètte. Ouch noe winjsele gedachte zich weer wie ’n jónk vuuele róndj in miene kop.

Op mien dageliks rundje loup ich door de Baarstraot. Links de ieërste en twieëdje depe straot. Hol waeg mèt hoeag sjoeare in eine aoje Maasoever. Ich haaj d’r es kindj nog gein oug vuuer; lieërdje later pas de samehank zeen en lanjsjappelike waerd kènne. Rechs van mich weie vol gelp graas mèt herkawwendje kuuj. ’n Wieds oetzich op Wèssem. Hie huuers se in ’t vuuerjaor de koekoek rope. De windj dae spuueltj mèt de blajer aan de buim. De krónkelwaeg, mer boeavenal de stildje, die wie ’n aureool óm mien geboeartedörp Thoear liktj. Stildje, die mich in mien jóng jaore neet aansproeak.

Ich kóm bie de achterkantj van Hagebrook. A gen brook. Brook. Naat landj. Kloptj. De waterlaot mèt det broen water stroumtj amper. Gaele gieët zagte wae. Ich zèt mich op de bank bie Sint-Joeazef. Zien huuske stóng ieërs in ’t park aan de uueverkantj tösse de buim en struuk versjoeale. Hae haet aan deze kantj van de wiejert ’n noew kapel gekrege.

God jao, de wiejert van Hagebrook. Dao ginge wae altied sjaatse. Toen wintjers nog wintjers woeare, en iesblome stónge op de roet van ’t daakraemke van mien zölderkamer. Woea ich ’t bèd deildje mèt mien broor. Wae vochte dèkker óm de dinkbeeldjige streep tösse ós in. Ónger in de kuueke brandje de staof en in de gooj kamer stóng sóndigs de zwarte koealehaard mèt vinsters van micaglaas te gleuje.

Es ’t toen ’n waek hel haaj gevroeare ging gans Thoear sjaatse op de wiejert van Hagebrook of op de Joeaster Koele es ’t vreze nog ’n paar daag aanheel. Wae krege dèkker iesvrie van sjoeal. Det sjaatse waas vuuer mich mieër sjravele op die houtere klömpkes. Haajs se mèt dien ieskaoj doeme de iezers mèt die stief nistele nao väöl meujte óngergebónje en ’n paar maeter gekratsj, kószjes se weer oppernoew beginne; want tegooj vas blieve zitte deje die dinger neet. Nae, sjaatse goof mieër ergernis es plezeer.

Ich staon op en loup trök. Uuever ’t trepke aan de bekans druuege oetloup van de wiejert volg ich de paad langs de moor mèt dao-in ‘t kapelke van Oos Levrouw van Rös. Kóm op ’t inj oet bie de wuuening van de vreugere bedriefsleider aan de glei van Hagebrook.

Die majestueuze boume-rie woeavan de tek zich es vingers mèt besjermendj blajerdèk inein griepe toet ’ne gothische kathedraal. Es se de ouge toe duis, huuers se de zusters van Bethanië zinge. Al de kieëre det ich hie wanjel, blief ich ze zeuke…:de herinne-ringe. Hagebrook: kestieël, landjgood, kloeaster en röshoes van de zösters, fruitbedrief en seer dit jaor zörgboerderie. Door de jaore haer van uterlik waal ’ns verangerdj, mer ’t statige karak-ter is bewaardj gebleve.

Ich bèn d’r eine kieër bènne genuuedj op det hoeag bordes. De ridder van Rappard… Ich zaat in de viefdje klas. Op ’ne daag zag de meister det ich ’ne krans móch drage bie de begrafenis van de ridder van Rappard. Same mèt mien broor en Wim van de Hoof. Die twieë zoeate in de zèsdje bie meister Salemans en spuueldje toen mèt ein. Wim waas ieëste naober, woeandje in de buurt op Zegershof. Smiddigs móchte wae drieje bie de douairière op ’t kestieël kómme. Krege in de deftige kamer flaaj mèt limmenaad en ’ne gölje vuuer in de spaarpot. Jóng, waat veuldje ich mich gruuets! Zal ’t noeats vergaete.

Ich loup wiejer langs de wiejert. Dae is lang neet mieër zoea groeat. Steit ouch väöl minder water in. ’t Eilendje in de midde is intrintj gans e-weg. Aan deze kantj loeage bóngerde mèt appele- en paere. Vader stoeakdje d’r sjroeap van. Noe loupe d’r rinjer róndj van Natuurmonumente. De serene rös van vreuger haet plaats gemaaktj vuuer ’t geraos en gehaos van de autowaeg mèt zien heilige 24-oorseconomie. Ouch zuus se d’r allewiel väöl fietsers langskómme – allemaol vitaal pensionado’s.

Zulle van de zomer noe mieër luuj dit decor van Typisch Thoear opzeuke?
Van mich moog ’t.
Es ze mich mer mèt rös laote…