MEZIEK

Toen en noe

’n Monument veur de meziek
in doerzaam bróns gegaote,
al in 1986 waerde det
door die van Thoor besjlaote.

Want meziek is häör laeve,
ze zin boek of ze zin geit,
klaor klinkende klanke
is wo häör hert veur sjleit.

Inne Watersjtraot
biej de historiese óngerste meule
is van die leefde veur meziek
genóg te zeen en ouch te veule.

Vól euvergave, mit
concentratie op lief en gezich
sjpele man en vrouw häör duet,
same, waat zin ze opein gerich.

Hae sjtaond, ziej zittend
op ‘ne roewe rónje sjtein;
en mit det leef loesterend kiendje
kómme toen, noe, en den, fein
in dit monument biejein.

Den

Kiek, det is mien mama
die dao sjpeelt oppe fluit,
en mienne papa sjteit te blaoze,
zuus se ouch wie dae det duit?

De vingers oppe gaetjes,
de fluit dwaars op ’t gezich,
den kriegs se ’n sjoon sjtrakke toon,
blief de klank in aevewich.

Es ze same sjpele
loester ich zo gaer,
biej ós toes guf ’t aldaag waal
’n femiliekónzaer.

Later es ich groot bön
sjpeel ich ouch ’n insjtrument,
want die twee dao lere mich:
sjpelende miense zin bliej en kóntent.