SJOON THOEAR
De herfswindj vaeg euver de maaskejje de blajer biejein, wie ouch sjaemele euverbliefsele van zónnige feeskes, en pepeerkes en kertóng van weggegaete ozel en zo.
De zomerhèts is finaal oetgewasemp, wie de zjwaaj oet ’n keuke wo de lèste kaetels zin weggezat. Noe ’t zomerfees gedaon is, kènne deure en gerdiene toe en terrasmuibele opgeruump.
Plezerig, det duuster naojaorswaer. Gedaon mit al die, oet bösse en wages sjtómmelende, vraem luuj.
V’r laote ze idder jaor braaf gewaere, vanwaege de knabbe die ze euver toog en teek sjuve. Mit ’ne lap van laer in de móndj, hiegend óm ’n glaeske beer of fris, nao al det gesjravel euver die knoebbelige kejje. En vanwaege de sente die ze achterlaote in winkelkes in achteraafgetskes, wo ’t rinkelt es de deur aope geit. De waeg d’rhaer höbbe ze den al op camera en smartphone vasgelag.
Alle winkelsjape sjume die pottekiekers aaf, op zeuk nao plaatselikke höbbedinger, óm oeteindelik ’n zunig pekske ansichtkaarte aaf te raekene. Plaetjes van plekke wo ze juusnet nag blindj naevenaaf zin getrampeld.
Sjan, in häör witgesjiljerd huuske oppe hook, mót zomers iddere aovindj de rame aan de sjtraotkantj wasse, vanwaege de vèttige sjtempels van nuujsjerige naze. De toeriste sjame zich neet óm biej häör nao binne te loere, wie in ’n etalaasj. Duje zich bekans door de roet óm ’n sjpierke op te vange van ’n laeve, det zich daobinne in alle rös wilt aafsjpele.
’t Hoeselik laeve, det ze vanmorge wied achter zich höbbe gelaote, dreug veur de toeriste waarsjienlik toch ’n krenske van romantiek, wo ze op det moment opèns sjterk nao verlange. Mesjien zeuke de ouge in de vraemde op den doer toch get vertroewds.
’n Röspunt veur de dazelende uig, meug gekeke op toresjpitse, vergezichte en al waat Thoear dao tösse-in te beje haet.
Achter die roete van de Thoearder luuj verwachte ze get van nostalgie – kriege aevel ’n aafsjpegeling van häör eige toes.
Wie den ouch, bes begriepelik, det verlange nao rös, want allewieles mót d’r biej ’n oetsjtepke zoväöl meugelik in de daag waere gevrónge. In de krap gemaete tied tösse de vriejlaoting op de parkeerplaats en ’t tiedsjtip det ze weer vasgesjnoord waere, mótte de kejjetrotters zich sjpoje. Ze wille de kirk bezeuke, ’ne pannekook aete, get drinke én daonaeve in ‘t wit sjtedje genóg ‘eige’ waere óm vanaovindj get appaarts te kènne vertelle taege de toesblievers.
Dus is ’t kultuur-sjnoeve, sjnaje, kloekke en koupe gedaon, den waere die kuite taege de roete van de witte huuskes geduujd, óm ’ns óngehoebbeld nao binne te sjpienze. Op zeuk nao verborge sjtillaeves, antiekke muibele en angere kraom. Ze vinje ’t sjtille geveul van toes, ’t sjpel van leech en sjeem, det van binne zo weik maak. ’ne Zuch… en den rap weer wiejer: neet dae Thoearder knapkook vergaete, veur toes!
Achter de rame, de naasaafdrökke in häör oetzich verwinsend, hèlt Sjan zich keduuk.’t Aopelóch-museum löp langsaam laeg, terwiel de dónkere wolke zich daobaove biejein pakke. Den laote ze de raege los, mit bakke. Pff. ’t Vreug heel get tied, óm ’t geleef sjtedje weer sjoon te blaoze en te sjpeule!
Krek wie Sjan zich de tied zal numme óm in ’t bleik zunke de aafdrökke van de – veurluipig lèste – toeristenaze weg te soppe. En innegang zuvert ’t zienne eige geis van die lèstige, vraeme zomerzunj.
Thoear krieg weer lóch. Sjoon genóg!