QUO VADIS?

Óm vief oor al duuster,
waterkaod,
’ne zore oeastewindj
jeugtj de blajer door de straote.

Meug door ’t gesleip van hot nao haar
luiptj Samir hie verloeare róndj,
wètj neet waat hae zuut en veultj,
jao…; kaoj
mer neet ziene qabow
jao…; windj
mer neet ziene dabayl.

Naojaor bie ós zaet ’m niks,
hae kèntj det woeard amper,
net zoea min wie ich hum kèn.

Weurtj ’t vuuer ’m blievendj wintjer
noe de windj zich in ’t Weste drejtj
en oet ’ne kaoje hook wejtj?

Ich gaon gauw koeale hoeale
óm de staof te stoeake.