Vergaete

Ich kan mich neet herinnere wie gruuets ich waas
wie ich es kleuter allein op mien fietske reej.
Ich kan mich neet herinnere waat ich allemaol dach
wie ich es zevejäörige de Ieërste Kemunie deej.

Ich bèn vergaete woearóm ich van de meister
van de veerdje vuuer straof in de hook mós staon.
Ich bèn vergaete waat ich bie keplaon beechdje
ómdet ich zoeagenaamdj zunj haw gedaon.

Waas ’t in de boetsauto’s of de rups det ich
’t ieërste muulke van mien maedje kreeg?
En wiene waas ’t det wae later mèt de kinjer
ginge kampere in det plaetske bie Mestreech?

Och, ich bèn toch zoea vergaetechtig allewiel…

Woea ligke de sluuetels, de parepluuj, de bril…
en vergaat ich vanmörge soms mien pil?
Óm in te logge bèn ich weer ’t wachwoeard vergaete
en wie haet verdorie det dräödje percies vas gezaete?

Ich vergaet toch ouch zoeaväöl name de lèste tied…

Gister nog, ich bèn ‘m kwiet… Dinges Wèts-se-waal,
dae sjriever, gans kaal… Wie-hètj-dae-ouch-alweer,
of die camping bie det meer… Woea-waas-det-noe,
de naam van dae zenger van U2… Zèk-’t-gaw.

Ich bèn ouch alweer vergaete waat ich
mich mèt Noewjaor vuuergenómme haw.