Hökskes

De ieërste kieër det ich in ’n hökske sting
waas wie ich nao de bewaarsjoeal ging.
In ’t koealehok gezatte door zuster Marie-José,
ich weit nog altied neet waatv’r stouts ich deej
mer veuldje mich zoea verloeare en zwart.

Ich kneeldje es kemuniekantj in de beechstool nieër
zaag det hökske van bènne vuuer de ieërste kieër.
Wis gaaroet neet waat te zègke tieënge menieër keplaon
op zien vraog of ich zunj haaj gedaon
mer mien zeelke veuldje nimmieë zoea wit.

Ich deendje es seldaot ’t vaderlandj,
stóng in ’t wachhökske mèt gewieër inne handj:
je maintiendrai waas ’t devies.
Veuldje mich krek ’ne militaire plies
mer neet op mien gemaak in det legergreun.

Och, dao zeen toch zoeaväöl hokker en hökskes
in allerlei maote, geure en kleure:
fietsehok, berghok, poetshok,
doevehok, knienshok, hoonderhok,
pashökske, böshökske…

’t Kleinste hökske, zoea is d’r mer ein
dao-in haoj ich oos democratie mèt oppe bein.
Staon dèkker waal te twiefele mèt det potloead
es ich mich aafvraog in geweitesnoead:
Welk hökske maak ich dits kieër ins roead?