Partituur

Es de wintjer zich de pupse oet de ouge vrieftj
en ’t vreugjaor ziene naam in gouje lètters sjrieftj,
kumtj de sperzjes mèt zien wit köpke kieke
en zuus se zwelve weer op häör nès nieërstrieke.

Wie door ’n meisterhandj geleidj
waere veldj en gaard gelp aangekleidj.
Door op ’ne rieke ougs te traktere
lieëtj de zomer zich den volop vere.

Kumtj naojaor aan de blajer rökke
is ’t tied óm appele en paere te plökke,
chrysante nao de kirkhof te bringe
en vuuer de veugel óm ’n zugabe te zinge.

Traog wie persessie trèkke de daag vuuerbie,
blaoze mèt bevroeare vingers häör pertie.
‘Begin mer weer van vuueraafaan’, zaet Moder Natuur
‘zoea steit ’t immers in mien partituur.’