Vaders handj
Ich veul de sterke henj van vader
mich hoeag in de loch höffe –
zègkendjes: Aoh, waat is d’r groeat!
en den trök opvange in de sjoeat.
Ich veul de handj van vader
mich strang vashaoje bie hum vuuer
op de stang of mich in de rök duje
op mien eige fietske.
Ich veul ouch vaders handj
die mich hel óm de oeare watsjtj
ómdet ich veurke stoeak
in ’t struue tösse de aerbieëre.
Ich zeen wie vaders vingers
’n flot ritme mèt de dieëme keze
óm de straole mèlk sjumendj
in de ummer te doon sjieëze.
Ich ruuk de zuver henj van vader
door de Sunlightzeip aan de pómpestein
es klómpe en uueveral zeen oetgedaon
óm aan taofel te gaon.
En nog altied veul ich zien
zaochte handj röstendj in de mien –
zègkendjes: Jóng, ’t is gedaon…