Kirmis

Dinkendj aan kirmes zeen ich de harmenie
op persessiezóndig door de straote gaon
mèt baejendje luuj achteraan in ’n rie –
en langs de kantj kiekers te gape staon.

Dinkendj aan kirmes zeen ich manskaerels
smaondigs door de straote gaon –
óm van kefee nao kefee kaartendj
mèt de vuus op de taofel te slaon.

Dinkendj aan kirmes zeen ich vriejers
sjufelendj op de dansvloer staon –
getrouwdje stèlle in kómpenie
saoves oet danse gaon.

Dinkendj aan kirmes zeen ich de flaje
en kaoj sjóttel op sjape in de kelder staon –
woea ’t bezeuk zich aan kós begaje
vuuer weer nao hoes haer te gaon.

Dinkendj aan kirmes zeen ich mich zwejje
en op de kerresel rundjes zitte te drejje,
in de botsauto’s sture wie ‘ne echte chauffäör,
‘n roeas sjete in de sjeettent vuuer häör,
mich hoeke in de rups ónger de dook,
ómhoeag gaon in de sjómmel wie ’ne gestekook,
in de Zjimmie… herstikke dul,
tuike trèkke óm ‘ne prul,
aan de griepkraan… niks d’rin,
‘ne kenieëlstaaf, popcorn of sókkerspin,
‘ne paoling of gebakke vès,
jao… kirmes vere wól m’n bès.